kubbe ::: (a. i. c. : kıbâb, kubeb) : yarım küre veya kümbetimsi yapılan bina damı.

kubbe altı ::: tar. eskiden, bir nevî kabîne toplantısı denilebilecek şekilde vezirlerin dîvan günlerinde, husûsî merasimlerle toplandıkları, İstanbul'da, Topkapı Sarayı'nda bulunan üstü kubbeli bir dâire. [Bu dâirede bulunma hakkı olan vezirlere "kubbe vezîri" denilirdi]

kubbe-i firûze-fâm ::: mavi renkli olan semâ, gökyüzü.

kubbe-i nerdende ::: gökyüzü.

kubbe-i kanek ::: anat. ağzın tavanı, damak.

kubbe-i mînâ ::: gökyüzü.

kubbe-i utyâ ::: gökyüzü.

kubbe-i zebercedi ::: gökyüzü.

kubbe-i zerbeft ::: yıldızlı semâ, gökyüzü. kubbei zerrin : Güneş.

kubbe-î zümürrüd-fâm ::: gökyüzü.

kubbei-ül-arz ::: yer yuvarlağının insan oturan kısmının merkezi.

kubbet-ül-hanek ::: anat. damak kemeri.

kubbet-ül-İslâm ::: (islâmın kubbesi) : Belh şehrinin bir başka adı; Basra.

Kaba :::

1. Özensiz, gelişigüzel yapılmış, zevksiz, sakil, ince karşıtı
   Örnek: Cebinden kaba fil dişi saplı bir de çakı çıkardı. Ö. Seyfettin


2. Taneleri iri.


3. Terbiyesiz, görgüsü kıt, nezaketsiz (kimse)
   Örnek: Kaba, hantal, şivesiz, bir sürü adamlar kafesinin önüne toplanırlar. R. H. Karay


4. Hafif olduğu hâlde kalın veya hacimli
   Örnek: Kaba bir yün döşekle temiz bir şilte, yastık yorgan buldum. H. R. Gürpınar


5. Kuyruk sokumunun her iki yanındaki şişkin yer.


6. Terbiyeye, inceliğe aykırı, çirkin, kötü
   Örnek: Çocuklardan biri ağzından çok fena, çok kaba bir şey kaçırdı. O. C. Kaygılı

kabâ ::: cübbe

kabâ ::: ‬cübbe

kubbe ::: tepesi yuvarlak bina

kubbe ::: yarım küre şeklinde tavan

kubbe ::: kümbet

kabâ ::: aba

kaba ::: abullabut, çirkin, ham, hantal, kabak, kalas, kötü, köylü, nadan, yoğun, yoz